.png)
Μια Σύμβουλος Θηλασμού Γεννιέται
Πέρασαν πολλά χρόνια
από όταν έγραψα πρώτη φορά αυτή την ιστορία.
Μαθαίνοντας ιστορίες μητέρων,
μπόρεσα να ξαναβρώ κομμάτια μου,
που χάθηκαν στη γέννα.
Κατάφερα να τα βρω με τον εαυτό μου
και να καλωσορίσω την μητρότητα.
Χάρη στις ιστορίες δύναμης που μαθαίνουμε,
βρίσκουμε το θάρρος να τολμήσουμε.
Να γράψουμε την δική μας ιστορία.
Σας την παραδίδω με αγάπη.
Νέα έκδοση.
Γραμμένη από την καρδιά.
Τον Φεβρουάριο του 2011,
μόλις δύο μήνες μετά την γέννα,
έδωσα την τελευταία σταγόνα μητρικό γάλα στον γιο μου.
Το πρώτο μου παιδί.
Το ξεκίνημά μου στην μητρότητα
πέρασε βυθισμένο στο σκοτάδι.
Ένα χρόνο μετά, συζητούσα διαδικτυακά με μια μητέρα.
Μου έκανε μια απλή ερώτηση,
στην οποία αντέδρασα κλαίγοντας όλη μέρα.
Κάθε φορά που σκεφτόμουν την ερώτησή της,
από τα μάτια μου κυλούσαν δάκρυα.
Ήταν αδύνατο να εξηγήσω τι συμβαίνει.
Ένιωθα όμως, σαν να ξεκλείδωσε η ψυχή μου.
Ποτάμια θλίψης απελευθερώθηκαν
και έρρεαν πλέον ανεξέλεγκτα.
Η ερώτηση ήταν εάν θήλασα.
Μετά από αναζήτηση βαθιά,
άνοιξα την καρδιά μου και της είπα την ιστορία μου,
την οποία ήρθε η ώρα να μοιραστώ με ολόκληρο τον κόσμο.
Από όταν πέρασε από το μυαλό μου η σκέψη να αποκτήσω παιδί,
ονειρευόμουν το θηλασμό.
Διάβασα βιβλία.
Απέκτησα γνώσεις,
νομίζοντας πως έτσι θα κατάφερνα να θηλάσω.
Όταν ήμουν έγκυος,
δύο μαίες βρέθηκαν στον δρόμο μου.
Μια στη Ζάκυνθο, όπου ήθελα να γεννήσω.
Μια στην Αθήνα, όπου γέννησα τελικά.
Μου μετέδωσαν γνώσεις και εμπειρίες.
Σε όλη την εγκυμοσύνη,
μάζευα πληροφορίες.
Προς το τέλος μάζευα και αντικείμενα.
Αλοιφές, φυσιολογικούς ορούς,
επιθέματα, ψευδοθηλές, κομπρέσες
και πολλά άλλα, που νόμιζα πως ήταν απαραίτητα.
Στο βαλιτσάκι για το νοσοκομείο,
κουβαλούσα ακόμα κι ένα οικιακό θήλαστρο,
θεωρώντας ότι ήταν απαραίτητο
για να μπορέσω να θηλάσω.
Νόμιζα ότι ήμουν πλήρως οργανωμένη.
Έκανα λάθος.
Κανείς γύρω μου δεν πίστευε πως θα τα καταφέρω.
Πρώτη απ' όλους δεν το πίστευα εγώ.
Γέννησα στην 38η εβδομάδα κύησης,
με προγραμματισμένη καισαρική και επισκληρίδιο.
Δεν ήταν η ώρα του παιδιού να γεννηθεί.
Το ένιωθα.
Το ήξερα.
Δεν υπήρχε λόγος να έρθει στον κόσμο πρόωρα.
Μια διάγνωση διαβήτη κύησης όμως,
που μπήκε στον έβδομο μήνα,
φόβισε τους πάντες.
Κυρίως τρομοκράτησε εμένα.
Σαν να απέκτησα ένα σχοινί γύρω από τον λαιμό,
κάθε φορά που πήγαινα να αντιδράσω, πνιγόμουν.
Σαν φοβισμένη μαριονέτα,
κουνιόμουν μόνο όσο μου επιτρεπόταν.
Η διάγνωση μπήκε μετά από μια καμπύλη σακχάρου.
Για την εξέταση δεν έφαγα κάποιο γλυκό ή φαγητό.
Δεν ήρθε αντιμέτωπο με φυσική τροφή το σώμα.
Ήπια πολλά γραμμάρια γλυκόζης μαζεμένα.
Το σοκ για τον οργανισμό ήταν μεγάλο.
Αμέσως ένιωσα τάση για έμετο.
Ήταν αδύνατο να διαχειριστώ όλη αυτήν την ποσότητα γλυκόζης.
Το σάκχαρο του αίματος ξέφυγε από τα καθορισμένα όρια.
Η μη φυσική τροφή έδωσε ένα αφύσικο αποτέλεσμα.
Αυτομάτως βγήκε και η διάγνωση: Μη φυσιολογική κύηση.
Κατάσταση υψηλού κινδύνου.
Μετά από την εξέταση, με μόλις τρεις μέρες δίαιτας,
τα επίπεδα σακχάρου έπεσαν σε όρια φυσιολογικά.
Το σώμα ανταποκρίθηκε άμεσα.
Οι θεράποντες ιατροί, όμως, δεν του είχαν εμπιστοσύνη.
Πιθανότατα επειδή δεν το εμπιστευόμουν εγώ.
Αντί για λύσεις που θα αντιμετώπιζαν την αιτία της ανισορροπίας,
έλαβα πρόταση για αγωγή με ινσουλίνη.
Τρομοκρατήθηκα.
Η θηλιά γύρω από τον λαιμό έσφιξε κι άλλο.
Συμφώνησα από φόβο, μήπως κάτι κακό συμβεί στο μωρό.
Για το καλό του,
τρυπούσα το κορμί μου οκτώ φορές τη μέρα.
Έξι μετρήσεις σακχάρου και δύο ενέσεις ινσουλίνης.
Καθημερινή καταγραφή.
Τι έτρωγα.
Πόσο έτρωγα.
Ποια τιμή είχε το σάκχαρο πριν και μετά το γεύμα.
Φόβος για κάθε τροφή που έτρωγα.
Φόβος για τον αέρα που ανέπνεα.
Φόβος για κάθε στιγμή που περνούσε.
Μια κύηση γεμάτη φόβο.
Ένιωθα σαν να είμαι ωρολογιακή βόμβα έτοιμη να εκραγεί,
σπέρνοντας την καταστροφή.
Όχι σαν μάνα, που θα φέρει στον κόσμο έναν άνθρωπο.
Μια φωνούλα μέσα μου έλεγε πως όλα θα πάνε καλά.
Οι μετρήσεις σακχάρου ήταν φυσιολογικές.
Το μωρό μου μεγάλωνε και ήταν υγιές.
Αντί, όμως, να ακούω λόγια ενθάρρυνσης,
να με καθησυχάσουν,
όλοι έψαχναν να βρουν τι πήγαινε στραβά με μένα και με το μωρό μου.
Τόνιζαν τα προβλήματα και τους κινδύνους με κάθε ευκαιρία.
Λες και ήμουν ένα λάθος,
που όλοι προσπαθούσαν διορθώσουν.
Δεν ήξερα ότι ήμουν ένα θαύμα.
Δεν μπορούσα να διακρίνω στα μάτια τους τον θαυμασμό.
Στο νησί που ζω,
δεν υπάρχει Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών.
Αν γεννούσα στον τόπο μου, την Ζάκυνθο,
οι γιατροί θα έστελναν το μωρό στην Πάτρα, για προληπτική παρακολούθηση.
Κι ας ήμασταν και οι δύο υγιείς μετά την γέννα.
Για να μην αποχωριστούμε και για να είμαστε ασφαλείς,
επέλεξα να γεννήσω στην Αθήνα.
Έφυγα από το σπίτι μου.
Νοίκιασα δωμάτιο κοντά στο μαιευτήριο.
Αποχωρίστηκα τον σύντροφό μου και πατέρα του παιδιού.
Άφησα πίσω την φωλιά μας.
Έχασα κάθε αίσθημα ασφάλειας.
Για το καλό όλων,
όπως πίστευα.
Νόμιζα πως είχα τον έλεγχο.
Μεγάλο λάθος.
Τον είχα παραδώσει προ πολλού.
Συζήτησα τις επιθυμίες μου με τον γυναικολόγο.
Έγραψα σε χαρτί όλα όσα ήθελα,
χωρίς να έχω ιδέα τι σημαίνει πλάνο τοκετού.
Το μόνο που γνώριζα ήταν, πως όσα έγραψα,
τα επιθυμούσα μέσα από την ψυχή μου.
Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα του 2010,
πήρα τελεσίγραφο.
“Ήρθε η ώρα να γεννήσεις.”
“Γιατί να μην περιμένουμε λίγο ακόμα;” ρώτησα.
Ήθελα να ξέρω ότι όντως το μωρό μου ήταν έτοιμο να έρθει στον κόσμο.
“Το παιδί σου από στιγμή σε στιγμή κινδυνεύει να πεθάνει.
Θέλεις να το διακινδυνέψεις;” απάντησε ο γιατρός.
Εκείνη την στιγμή παρέδωσα κάθε έλεγχο.
Έσκυψα το κεφάλι και υπέγραψα.
Είχα ζητήσει να πάρω αγκαλιά το μωρό μου
στην αίθουσα τοκετού, μόλις γεννηθεί.
Να το καλωσορίσω στην ζωή.
Να του δώσω το πρώτο του φιλί.
Να το μυρίσω.
Να το νιώσω με όλες μου τις αισθήσεις.
Να το γεμίσω αγάπη.
Μπήκα στο χειρουργείο.
Ο χρόνος σταμάτησε.
Τα σώματά μας χωρίστηκαν.
Βγήκε από την κοιλιά μου.
Γεννήθηκε.
Τον έβαλαν για λίγο επάνω στον αριστερό μου ώμο.
Τα χέρια μου δεμένα με λουριά αριστερά και δεξιά.
Σαν να με είχαν σταυρώσει.
Δεν μπορούσα να τον αγγίξω.
Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα.
Δεν με πείραζε, όμως, γιατί τον έβαλαν κοντά στην καρδιά μου.
Κοιταχτήκαμε για πρώτη φορά στα μάτια
κι ένιωσα σαν να τον ξέρω όλη μου τη ζωή.
Εκείνη τη στιγμή τίποτα άλλο δεν είχε σημασία.
Ο χρόνος δεν υπήρχε.
Βρισκόμουν στον παράδεισο.
Κι ας ήμουν δεμένη χειροπόδαρα.
Κι ας ήμουν κυριολεκτικά κομμένη στη μέση.
Κι ας βρισκόμουν στην κρύα αίθουσα ενός χειρουργείου,
γυμνή, χωρίς να νιώθω το σώμα μου από τη μέση και κάτω,
με δεκάδες μασκοφορεμένους γύρω μου,
να κόβουν, να ράβουν, να μιλάνε μεταξύ τους,
κάνοντας απλώς την δουλειά τους.
Κι ας βρισκόμουν τόσο κοντά στον θάνατο,
ένιωθα πιο ζωντανή από ποτέ.
Κι ας μην είχα κανέναν έλεγχο στην διαδικασία της γέννας,
το σώμα μου ή τον εαυτό μου.
Για κάποιον παράξενο λόγο,
ζούσα την ομορφότερη στιγμή της ζωής μου.
Έφερα στον κόσμο έναν άνθρωπο.
Έδωσα ζωή.
Έκανα ένα θαύμα.
Άνοιξα στα δύο για να περάσει το παιδί μου.
Εκείνη την στιγμή ένιωθα πλήρης.
Ήμουν τόσο ευτυχισμένη, που δεν με ένοιαζε να πεθάνω,
ενώ ταυτόχρονα ήθελα περισσότερο από οτιδήποτε, να ζήσω.
Με κάποιον τρόπο μαγικό,
απέκτησε νόημα η ζωή.
Η ύπαρξη.
Ο πόνος.
Μέσα στα μάτια του παιδιού,
είδα την άνευ όρων αγάπη.
Κι έτσι αστραπιαία όπως την είδα,
έτσι χάθηκε.
Τον πήραν μακριά μου.
Σαν να ξεριζώθηκε η καρδιά μου κι έφυγε μαζί του.
“Πρέπει να πάει στην Μονάδα προληπτικά.”
Πολιτική της κλινικής.
Κι ας ήμασταν και οι δύο υγιέστατοι.
Θεωρούσαν ότι για το καλό του
έπρεπε να βρίσκεται μακριά μου.
Φυτεύτηκε μέσα μου βαθιά η πεποίθηση
ότι δεν είμαι ικανή να τον φροντίσω.
Η καρδιά μου ράγισε.
Τον είδα δύο λεπτά στην αίθουσα ανάνηψης.
Τον ξαναπήραν.
Τον έφεραν μετά από δώδεκα ώρες.
Μόνο για λίγο.
Τον ζητούσα συνεχώς.
Τον έφεραν ξανά το επόμενο πρωί.
Ήθελα να σηκωθώ από το κρεβάτι,
κι ας ήμουν χειρουργημένη.
Ήθελα να πάω στην Μονάδα.
Δεν με ένοιαζε η τομή στην κοιλιά, ούτε ο πόνος.
Ήθελα να τον φιλήσω.
Να τον αγκαλιάσω.
Να τον θηλάσω.
Να νιώσει ότι η μαμά του δεν τον εγκατέλειψε.
Δεν έκανα τίποτα.
Τα φτερά μου είχαν κοπεί από τη ρίζα.
Η φωνή μου είχε χαθεί.
Μαζί και η ελπίδα.
Είχα ζητήσει αποκλειστικό θηλασμό.
Κανένας όμως δεν σεβόταν το αίτημά μου.
Τον τάιζαν και τον έφερναν στα χέρια μου χορτάτο.
Δεν είχε κανένα λόγο να θηλάσει.
Με κάθε αποτυχημένη προσπάθεια,
ένιωθα ακόμα πιο ανίκανη στον ρόλο μου σαν μάνα.
Από την πρώτη στιγμή ζητούσα συνδιαμονή.
Ήθελα να σταματήσουν να τον παίρνουν μακριά μου.
Δεν άντεχα τον πόνο.
Έλεγαν ότι δεν γίνεται.
Το τρίτο εικοσιτετράωρο βρέθηκε τρόπος.
Μας άλλαξαν δωμάτιο και μείναμε μαζί.
Προσπαθούσα να θηλάσω.
Ο γιος μου είχε ήδη μάθει ότι το γάλα έρχεται από πλαστική θηλή.
Όχι από το σώμα της μαμάς.
Η μαία πρότεινε να βάλω ψευδοθηλές.
Την εμπιστεύτηκα.
Την μοναδική φορά που έπιασε στήθος το μωρό,
η μαία με παρότρυνε να του κλείσω την μύτη,
προκειμένου να ανοίξει το στόμα για να πάρει ανάσα,
κι έτσι να σταματώ τον θηλασμό.
Ένιωσα αβοήθητη και μόνη.
Γνώριζα ότι η οδηγία αυτή ήταν επικίνδυνη και λανθασμένη,
αλλά δεν ήξερα πού αλλού να απευθυνθώ.
Δεν είχα μάθει να δέχομαι βοήθεια.
Το μωρό δυσκολευόταν να προσκολληθεί στο στήθος.
Η μαία πρότεινε να χρησιμοποιήσω ψευδοθηλές.
Την άκουσα.
Μετά από μερικούς θηλασμούς,
λόγω τριβής με το πλαστικό,
τραυματίστηκε η μύτη του μωρού μου.
Η μαία πρότεινε να χρησιμοποιήσω άλλες ψευδοθηλές.
Αυτές που βρέθηκαν,
είχαν μικρότερο μέγεθος από αυτό που χρειαζόμουν.
Ο πόνος ήταν αφόρητος.
Σαν να με μαχαιρώνουν στην καρδιά σε κάθε γεύμα.
Την νύχτα ρώτησα μια άλλη μαία, τι να κάνω.
Ένιωθα το στήθος να βαραίνει και να αρχίζει να πονά.
Κατέβαινε το γάλα.
"Δεν είναι τίποτα, θα σου περάσει." είπε.
Βρήκα τρόπο να αντιμετωπίσω το πρήξιμο,
και να προλάβω το πέτρωμα του στήθους.
Θήλασα για λίγες μέρες με τις ψευδοθηλές,
υποφέροντας κάθε στιγμή.
Ο πόνος της καισαρικής δεν ήταν τίποτα,
μπροστά στον πόνο των θηλών.
Προσπαθώντας να ταΐσω το μωρό μου,
έκανα και αντλήσεις με το θήλαστρο.
Η χοάνη έμοιαζε ανώδυνη,
μπροστά στην ψευδοθηλή.
Τον τάιζα με το μπουκάλι,
όταν πια δεν άντεχα τον πόνο.
Είχα διαβάσει για τη σύγχυση θηλών.
Δεν είχα ιδέα, όμως, για την αντιμετώπισή της.
Στο μαιευτήριο κάθε τρεις ώρες έφερναν συμπλήρωμα,
έτοιμο για χορήγηση.
“Σε περίπτωση που δεν καταφέρετε να θηλάσετε” έλεγαν.
Πάνω που χτιζόταν η αυτοπεποίθησή μου
και πάλευα να σταθώ στα πόδια μου ως νέα μητέρα,
ένιωθα να τραβάνε το χαλί κάτω από τα πόδια μου.
Γυρνώντας στο νησί,
παρήγγειλα μεγαλύτερες ψευδοθηλές, για να μην υποφέρω.
Όταν τις παρέλαβα ήταν αργά.
Ο γιος μου είχε μάθει την ροή και την υφή του μπιμπερό.
Αρνιόταν το στήθος.
Δεν είχα ιδέα πώς να τον επαναφέρω.
Όταν πλησίαζα τη θηλή στο στόμα του,
έκλαιγε, ούρλιαζε και χτυπιόταν.
Χρειαζόμουν στήριξη και καθοδήγηση.
Δεν γνώριζα όμως κανέναν,
που θα μπορούσε να με υποστηρίξει.
Ένιωθα απαίσια.
Με απέρριπτε το ίδιο το παιδί,
που -λίγες μέρες πριν- βρισκόταν στην κοιλιά μου.
Ο άνθρωπος που έφερα στον κόσμο.
Δεν γνώριζα τότε ότι το κλάμα του δεν ήταν απόρριψη,
απλά δεν ήξερε τον τρόπο να θηλάσει.
Ούτε εκείνος, ούτε εγώ.
Κανείς από το περιβάλλον μου δεν ήξερε να μας καθοδηγήσει.
Προσπάθησα να αντλώ και να του δίνω το δικό μου γάλα.
Δεν είχα ιδέα ότι το θήλαστρο που είχα,
ήταν ακατάλληλο για να διατηρήσει την γαλουχία.
Αντλούσα μόνο μια-δυο φορές την ημέρα.
Δεν είχα κουράγιο.
Ήμουν άυπνη και εξαντλημένη,
με ένα μωρό που έκλαιγε συνεχώς.
Δεν είχα ιδέα για babywearing,
συγκοίμηση και εναλλακτικές μεθόδους σίτισης.
Δεν ήξερα τίποτα,
από όλα όσα θα μπορούσαν να διευκολύνουν
την μετάβασή μου στην μητρότητα.
Δεν γνώριζαν πώς να με στηρίξουν,
ώστε να γίνω η μητέρα που ήθελα να είμαι.
Κανείς δεν ένιωθα να με καταλαβαίνει.
Κάποια στιγμή η εξάντληση
και οι μειωμένες αντλήσεις με το θήλαστρο,
οδήγησαν στην ελάττωση της παραγωγής γάλακτος.
Το κλάμα που έριξα,
όταν συνειδητοποίησα ότι το γάλα μου τελειώνει,
και οι τύψεις που ένιωθα,
δεν περιγράφονται.
Στην ερώτηση, λοιπόν, για το εάν θήλασα το πρώτο μου παιδί,
επειδή συνειδητοποίησα ότι ο γιος μου
δεν ήπιε ποτέ γάλα απευθείας από το στήθος,
η απάντηση ήταν: Δυστυχώς, όχι.
Μπορεί να είχα διαβάσει και να γνώριζα ορισμένα πράγματα,
στην πράξη, όμως, αποδείχθηκε ότι δεν είχα ιδέα.
Σαν να μην έφταναν όλα,
τους πρώτους μήνες ζωής του γιου μου,
δεν είχα πρόσβαση ούτε στο διαδίκτυο,
ούτε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Δεν είχα τρόπο να επικοινωνήσω με νέες μητέρες.
Ήμουν μόνη.
Κανείς δεν πίστευε σε μένα.
Ούτε καν εγώ.
Η πίστη στον εαυτό μου
είχε κατακρεουργηθεί από πολύ νωρίς.
Ένιωθα σαν να με έχουν στήσει στον τοίχο και να με κρίνουν,
για το πώς ταΐζω, πώς κοιμίζω, πώς ντύνω,
πώς μεταφέρω, πώς φροντίζω το παιδί μου.
Το μόνο που χρειαζόμουν,
ήταν εμπιστοσύνη και αγάπη.
Κατανόηση και στοργική καθοδήγηση.
Όπως όλα τα παιδιά και οι γονείς.
Ήρθαν στη ζωή μας οι κολικοί.
Αργότερα ο γιος μου έκανε άρνηση τροφής.
Ακολούθησε μια διάγνωση γαστροοισοφαγικής παλινδρόμησης.
Επώδυνες εξετάσεις και φάρμακα.
Πολύ κλάμα και από το παιδί και από εμένα.
Στο πίσω μέρος του μυαλού μου,
υπήρχε πάντα η σκέψη ότι για όλα έφταιγα εγώ,
που δεν κατάφερα να τον θηλάσω.
Αναρωτιόμουν αν θα είχε ταλαιπωρηθεί τόσο,
εάν είχα προσφέρει το γάλα μου για τροφή
και το στήθος μου για παρηγοριά και συντροφιά.
Όταν σκέφτηκα ότι καμιά μητέρα
δεν αξίζει να περπατάει τον δρόμο της μητρότητας νιώθοντας μόνη,
υποσχέθηκα να κάνω ότι μπορώ,
προκειμένου να βοηθήσω την κατάσταση να αλλάξει.
Αποφάσισα να αποκομίσω κάτι θετικό από όλη αυτήν την εμπειρία,
ώστε να αποκτήσει νόημα.
Να μπορέσω να αποδεχθώ όσα συνέβησαν
και κυρίως να συμφιλιωθώ με τον εαυτό μου.
“Έχεις σκεφτεί τον επαναγαλακτισμό;”
ρώτησε η διαδικτυακή μου φίλη,
μετά από όσα της έγραψα.
Ένιωσα να φωτίζεται η ύπαρξή μου.
Κανείς από όσους ρώτησα δεν γνώριζε,
πώς θα μπορούσα να επιτύχω κάτι τέτοιο
τόσους μήνες μετά τον απογαλακτισμό μου.
Μετά από πολύ ψάξιμο,
έπεσα πάνω σε ένα γνώριμο όνομα,
αυτό του Dr. Jack Newman.
Είχα παρακολουθήσει βίντεό του
κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης μου.
Θαύμαζα τον τρόπο που υποστήριζε τον θηλασμό
και τις θηλάζουσες μητέρες.
Έμαθα, λοιπόν, ότι ο Dr. Newman
είχε δημιουργήσει ένα πρωτόκολλο επαναγαλακτισμού
και ένα άλλο για πρόκληση γαλουχίας σε μητέρες, που υιοθετούν παιδιά.
"Αφού μπορούν αυτές, γιατί όχι κι εγώ;" σκέφτηκα.
Παρά τον ενθουσιασμό μου,
ως φαρμακοποιός είχα ενδοιασμούς
για την λήψη του φαρμάκου,
που θα οδηγούσε στην αύξηση της προλακτίνης
και συνεπώς την επανέναρξη της γαλουχίας.
Κυρίως, όμως, φοβόμουν
τυχόν επιδράσεις του φαρμάκου στο παιδί.
Αυτό γιατί θα έπρεπε να συνεχίσω να λαμβάνω το φάρμακο
ακόμα και όταν θα κατάφερνα να παράγω γάλα.
Δεν γνώριζα τότε ότι υπήρχε πιθανότητα
να τα καταφέρω και χωρίς το φάρμακο.
Επίσης, δεν είχα ποτέ διδαχθεί ότι υπάρχουν φάρμακα
συμβατά με τον θηλασμό και την γαλουχία.
Έκανα εξετάσεις (αιματολογικές και καρδιολογικές),
προκειμένου να νιώσω έτοιμη και σίγουρη να προχωρήσω.
Μόλις συνειδητοποίησα ότι δεν έχω τίποτα να χάσω,
και με την καθοδήγηση του Dr. Newman,
στις 7 Μαΐου 2012, έκανα το πρώτο βήμα.
Λίγο πριν ο γιος μου να γίνει 18 μηνών,
ξεκίνησα τον επαναγαλακτισμό μου,
λαμβάνοντας το πρώτο χάπι δομπεριδόνης.
Εκτός από την δομπεριδόνη,
ως γαλακταγωγό άρχισα να πίνω και τσάι θηλασμού,
του οποίου λάτρεψα την μυρωδιά και την γεύση.
Δοκίμασα κι άλλα γαλακταγωγά που απεχθανόμουν.
Αποφάσισα να εμπιστευτώ την διαίσθησή μου
και να συνεχίσω ό,τι ένιωθα πως μου κάνει καλό.
Λίγες μέρες μετά την έναρξη των γαλακταγωγών,
ξεκίνησα και τις αντλήσεις με νοσοκομειακό θήλαστρο.
Αρχικά αντλούσα επτά φορές την ημέρα.
Μια εβδομάδα μετά, είδα τις πρώτες λευκές σταγόνες.
Αύξησα τις αντλήσεις σε οκτώ ημερησίως.
Θυμάμαι να κοιτάζω την χοάνη και να αναρωτιέμαι,
αν αυτό που βλέπω στα τοιχώματά της, είναι ιδρώτας.
Μόλις συνειδητοποίησα ότι ήταν γάλα,
η χαρά μου ήταν απερίγραπτη.
Επί έναν μήνα αντλούσα 7-8 φορές τη μέρα,
για τουλάχιστον 10-15 λεπτά σε κάθε άντληση.
Σταδιακά μείωσα τον αριθμό των αντλήσεων,
για να μπορώ να ανταπεξέλθω στις υποχρεώσεις
απέναντι στην οικογένεια και την εργασία μου.
Λίγες εβδομάδες μετά την έναρξη του επαναγαλακτισμού,
έφτασα στο σημείο να καλύπτω πλήρως τις ανάγκες του γιου μου σε γάλα.
Τρεις μήνες μετά, παρήγαγα πάνω από 600ml ημερησίως.
Έβλεπα τα μπουκάλια του θηλάστρου να γεμίζουν
και δεν μπορούσα να το πιστέψω.
Ένιωθα περήφανη.
Παρόλο που το αγοράκι μου δεν θήλασε ποτέ,
ήξερα ότι έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα,
δεδομένων των συνθηκών και όσων γνώριζα.
Συγχώρησα και αποδέχτηκα το σώμα μου.
Επανασυνδέθηκα με τον εαυτό μου,
τον σύντροφό μου και το παιδί μας.
Δημιούργησα γύρω μου έναν ανθρώπινο κύκλο αγάπης,
που ομόρφυνε κάθε στιγμή της ζωής μου.
Όσα μοιραζόμουν μαζί τους πολλαπλασίαζαν τη χαρά
και ανακούφιζαν τον πόνο και τη λύπη.
Λίγα χρόνια μετά, έχοντας πλέον υποστήριξη,
και στοργική καθοδήγηση με σεβασμό και αγάπη,
γέννησα όπως ήθελα και θήλασα το δεύτερο παιδί μου.
Επέλεξα να γίνω Σύμβουλος Θηλασμού.
Με αφορμή μια λέξη, τον επαναγαλακτισμό,
απέκτησα μια δεύτερη ευκαιρία.
Επουλώθηκε η καρδιά.
Βίωσα την αγάπη
κι έκτοτε έγινε σκοπός μου να την πολλαπλασιάσω.
Εικόνες:
και Κωνσταντίνα Γιαννιώτη PharmD IBCLC
Η αναδημοσίευση επιτρέπεται κατόπιν αναφοράς του πηγαίου συνδέσμου https://giannioti.gr/articles/lactation-breastfeeding/μια-σύμβουλος-θηλασμού-γεννιέται.html
Κωνσταντίνα Γιαννιώτη
Είμαι η Κωνσταντίνα Γιαννιώτη.
Σύζυγος, μητέρα δύο παιδιών, Φαρμακοποιός, Διεθνώς Πιστοποιημένη Σύμβουλος Γαλουχίας IBCLC, Διεθνής Συνεργάτιδα της APILAM (e-Lactancia.org) και Εθελοντρια Σύμβουλος Θηλασμού του Συνδέσμου Θηλασμού Ελλάδος - La Leche League Greece / La Leche League International.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Ζάκυνθο. Απολαμβάνω τη μουσική, τη συντροφιά, τα βιβλία και τη συγγραφή. Είμαι ανήσυχο πνεύμα. Μου αρέσει να δημιουργώ, να κινούμαι και να ταξιδεύω. Αγαπώ τους ανθρώπους, τα ζώα και τη φύση. Χαίρομαι να συνδυάζω και να χρησιμοποιώ γνώσεις, δεξιότητες και εμπειρίες, για το καλό όλων.
Ευχαριστώ για τον χρόνο, που αφιερώνετε στον ιστοχώρο μου.
Καλή περιήγηση!
