Γράμμα στην Διατροφολόγο μου
Μόλις είχα κάνει τα πρώτα βήματα στην εφηβεία,
όταν η έννοια “δίαιτα” μπήκε για τα καλά στη ζωή μου.
Μέχρι τότε την άκουγα γύρω μου,
αλλά δεν με άγγιζε.
Στο γυμνάσιο,
σχεδόν όλα τα θηλυκά
(και αρκετά από τα αρσενικά) άτομα που γνώριζα,
όποιας ηλικίας και αν ήταν,
έκαναν κάποιου είδους δίαιτα.
Για διαφορετικά χρονικά διαστήματα,
με ποικίλους τρόπους
και για άλλους λόγους ο καθένας.
Ο παρονομαστής, όμως, ήταν κοινός.
Η πρόσληψη τροφής έπρεπε να γίνεται
με πολύ αυστηρούς κανόνες,
αν ήθελα να είμαι αδύνατη
και να θεωρούμαι όμορφη,
σύμφωνα με τα πρότυπα της εποχής.
Αν δεν έκανες κάποια δίαιτα
και αν η κοιλιά σου δεν ήταν επίπεδη,
πολύ απλά δεν ήσουν κουλ...
Περίπου τριάντα χρόνια μετά
και έχοντας κάνει τόσες δίαιτες, που έχασα το μέτρημα,
έφτασα στο γραφείο μιας ακόμα διατροφολόγου.
Αυτή τη φορά ήμουν αποφασισμένη.
“Δεν με νοιάζει πόσο βάρος θα χάσω.
Θέλω να νιώθω καλά” της είπα.
Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου,
που ήμουν απόλυτα ειλικρινής με τον εαυτό μου.
Δεν ήθελα να κάνω άλλη μια δίαιτα.
Ήθελα να μάθω να τρώω.
Να (δια)τρέφομαι για να είμαι υγιής.
Δεν ήθελα να με βασανίσω,
μέχρι η ζυγαριά ή ο λιπομετρητής
να δείξει κάποιο επιθυμητό νούμερο.
Ήθελα να μάθω να με φροντίζω.
Δεν με ένοιαζαν οι αριθμοί.
Δεν με φόβιζε (πολύ) η παραλία.
Έχοντας φτάσει τόσο κοντά στο να χάσω το σώμα μου,
μαθαίνω καθημερινά να το αγαπώ,
όπως ακριβώς είναι.
Με τα σημάδια, τις ουλές, τις ραγάδες, τις ρυτίδες,
όλα τα παράσημα, που κέρδισε
μέσα από το πέρασμα του χρόνου.
Όπως ο βράχος, που στάθηκε όρθιος,
κι ας συγκρούστηκε με κύματα χιλιάδες.
Κι ύστερα από εβδομάδες πολλές,
μαθήματα, προκλήσεις, διαφωνίες,
συζητήσεις, ασκήσεις, λάθη και επιτυχίες,
η διατροφολόγος ζήτησε να ολοκληρώσω άλλη μια δοκιμασία.
“Θέλω να γράψεις δυο παραγράφους
για την σχέση σου με την τροφή” είπε.
“Ευκολάκι” σκέφτηκα.
Την παραμονή της συνεδρίας μας,
σαν καλή μαθήτρια, κάθισα να κάνω την εργασία που μου ανατέθηκε.
Έγραψα ό,τι υπαγόρεψε η λογική.
Δεν άρεσε, όμως, στην δασκάλα.
“Δεν περιγράφει τη σχέση που έχεις με την τροφή”.
Ένιωσα σαν να βγήκα εκτός θέματος στην έκθεση.
Επειδή, όμως, ο σκοπός μου δεν ήταν η βαθμολογία,
αλλά η γνώση,
δεν απογοητεύτηκα.
Θα έγραφα αυτό που ήθελε.
Για να τα καταφέρω,
έπρεπε να βουτήξω στα άδυτα της ψυχής μου,
να σκάψω βαθιά και να βρω την αλήθεια.
Όταν ήμουν έτοιμη, το έκανα.
Δεν γινόταν να γράψω μόνο δύο παραγράφους.
Στο όριο αυτό ασφυκτιούσα.
Αν δεν νιώθει ελεύθερη,
δεν συμμετέχει στο γράψιμο η καρδιά μου.
Φόρεσα την ποδιά του συγγραφέα
κι έγραψα ένα γράμμα στην διατροφολόγο μου.
Από την έκφρασή της όταν το διάβασε,
κατάλαβα πως όσα ανακάλυψα,
θα φανούν χρήσιμα και σε άλλους.
Ακολουθεί το γράμμα.
-------------------------------------------------
Η σχέση μου με την τροφή.
Μια σχέση αγάπης και μίσους.
Σαν τον νεανικό έρωτα.
Μεγάλωσα με αγελαδινό γάλα σε σκόνη,
όπως τα περισσότερα παιδιά την δεκαετία του '80.
Οι φροντιστές μου γνώριζαν
και όριζαν πότε και πόσο έτρωγα.
Εγώ χρειάστηκα πάνω από τέσσερις δεκαετίες για να μάθω...
Τα πρώτα χρόνια,
η παρέμβαση των άλλων στην σχέση μου με την τροφή ήταν άμεση.
Με τάιζαν.
Αποφάσιζαν την ποσότητα και το είδος των τροφών,
που έπρεπε να καταναλώσω.
Έκαναν ό,τι καλύτερο, δεδομένων των συνθηκών
και των γνώσεων τους.
Ξέρω ότι μου προσέφεραν
πολύ περισσότερα από όσα μπορούσαν
και τους είμαι ευγνώμων.
Όταν μεγάλωσα, πάλι κάποιοι άλλοι επιδρουσαν έμμεσα
στην δική μου πρόσληψη τροφής.
Αρχικά σαν φωνές.
Έπειτα σαν σκέψεις και συναισθήματα.
"Φάε λίγο ακόμα..."
"Την τελευταία μπουκιά θα αφήσεις; Τη δύναμή σου;!;!;!"
"Μη στεναχωριέσαι, φάε κάτι γλυκό."
"Κατάπιε αυτό, μαζί με την οργή σου. "
"Καλύτερα να μασάς, παρά να μιλάς..."
Μέχρι πρόσφατα,
το είδος και η ποσότητα της τροφής που προσλάμβανα,
καθοριζόταν εξωγενώς.
Τι θέλουν οι άλλοι να φάνε.
Τι περίσσεψε.
Τι τους αρέσει.
Οι άλλοι έπαιζαν πολύ σημαντικό ρόλο
και στο πότε θα φάω εγώ.
Πότε προφταίνω να φάω...
Η ενέργειά μου προερχόταν από έξω.
Η αγάπη.
Η στοργή.
Η φροντίδα.
Η εμπιστοσύνη.
Η σύνδεση.
Για καιρό, η τροφή
ήταν η μοναδική μου πηγή θετικής ενέργειας.
Το φαγητό γινόταν παρηγοριά.
Συντροφιά.
Εκτόνωση.
Διασκέδαση.
Σύνδεση.
Απόλαυση.
Μπερδεύονταν τα σήματα στον εγκέφαλο
κι ενώ ένιωθα χαρά, θυμό ή θλίψη,
νόμιζα πως πεινούσα.
Χανόμουν στην μετάφραση...
Υγιής εσωτερική φωνή δεν υπήρχε.
Καταπατήθηκε τόσες φορές,
που έγινε εξασθενημένος ψίθυρος.
"Πεινάω..."
"Όχι τώρα! Κάνω δουλειά.
Θα φάω σε λίγο."
Εσωτερικό μήνυμα προς τον εαυτό μου:
"Η δουλειά είναι σημαντικότερη
από την ανάγκη μου για ενέργεια."
"Διψάω..."
"Περίμενε να φτάσουμε σπίτι!"
Εσωτερικό μήνυμα:
"Μάλλον έκανα λάθος.
Δεν διψάω τελικά."
"Κουράστηκα..."
"Αποκλείεται! Αντέχεις κι άλλο..."
Εσωτερικό μήνυμα:
"Η ενέργεια μου είναι ανεξάντλητη
και μπορώ να την ξοδεύω αλόγιστα."
"Θέλω τουαλέτα..."
"Δεν προλαβαίνεις τώρα!
Ασ' το γι' αργότερα..."
Εσωτερικό μήνυμα:
"Η απομάκρυνση των σκουπιδιών
από το σώμα, την ψυχή
και την ζωή μου,
πρέπει να γίνεται υπό ορισμένες συνθήκες
και όχι τακτικά.
Μάλλον δεν είναι και τόσο απαραίτητη."
"Νιώθω μοναξιά.
Χρειάζομαι σύνδεση."
"Μια χαρά είσαι μόνη σου!
Δεν έχεις ανάγκη κανέναν!
Συνδέσου στο ίντερνετ
και θα σου περάσει!"
"Χόρτασα. Φτάνει.
Δεν αντέχω άλλο!"
"Έλα τώρα που θες να θέσεις και όρια..."
Όσο πιο πολύ ανέβαλα τις ανάγκες μου
και αγνοούσα τα εσωτερικά μου σήματα,
τόσο πιο ικανή νόμιζα ότι ήμουν.
Μπορούσα να δουλεύω για ώρες ασταμάτητα,
χωρίς νερό και τροφή.
Δεν συνειδητοποιούσα το κακό που έκανα στον οργανισμό μου.
Κάπως έτσι χάθηκε η εμπιστοσύνη
από εμένα προς τον εαυτό μου
(ήταν πολύ απαιτητικός)
και από τον εαυτό μου προς εμένα
(τον αγνοούσα επιδεικτικά και τον φρόντιζα τελευταίο,
σαν να μου ήταν βάρος).
Δεν έμαθα ποτέ να με φροντίζω,
όπως χρειαζόμουν.
Δεν ζούσα στο σώμα μου.
Μέχρι τώρα.
Επιτέλους ενηλικιώθηκα.
Έγινα γονιός του εαυτού μου.
Η ενέργεια μου πηγάζει από εμένα.
Ο πυρήνας μου συντηρείται με την τροφή,
όπως η φωτιά με τα ξύλα και τον αέρα.
Σε ευχαριστώ που με βοήθησες
να χτίσω βήμα βήμα
την σχέση μου
με την βασικότερη εξωγενή πηγή ενέργειας,
την τροφή.
Σου είμαι ευγνώμων,
που μου έδειξες
πώς να διαχωρίσω τα συναισθήματα
από την πείνα,
ενώ ταυτόχρονα έμαθα την αδιαμφισβήτητη σχέση,
που υπάρχει ανάμεσά τους.
Ήρθε η ώρα να αφήσω το χέρι σου
και να βαδίσω μόνη μου.
Νιώθω έτοιμη.
Θέλω να έρχομαι μια φορά το μήνα,
χωρίς ημερολόγιο συναισθημάτων και διατροφής.
Θα σημειώνω εάν θέλω κάτι να συζητήσουμε.
Αν πέσω, θέλω να ξέρω ότι είσαι εκεί
και θα με βοηθήσεις να σηκωθώ.
Σαν δασκάλα.
Σαν γονιός.
Ευχαριστώ για όλα!
Η αναδημοσίευση επιτρέπεται κατόπιν αναφοράς του πηγαίου συνδέσμου https://giannioti.gr/articles/health/γράμμα-στην-διατροφολόγο-μου.html
Κωνσταντίνα Γιαννιώτη
Είμαι η Κωνσταντίνα Γιαννιώτη.
Σύζυγος, μητέρα δύο παιδιών, Φαρμακοποιός, Διεθνώς Πιστοποιημένη Σύμβουλος Γαλουχίας IBCLC, Διεθνής Συνεργάτιδα της APILAM (e-Lactancia.org) και Εθελοντρια Σύμβουλος Θηλασμού του Συνδέσμου Θηλασμού Ελλάδος - La Leche League Greece / La Leche League International.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Ζάκυνθο. Απολαμβάνω τη μουσική, τη συντροφιά, τα βιβλία και τη συγγραφή. Είμαι ανήσυχο πνεύμα. Μου αρέσει να δημιουργώ, να κινούμαι και να ταξιδεύω. Αγαπώ τους ανθρώπους, τα ζώα και τη φύση. Χαίρομαι να συνδυάζω και να χρησιμοποιώ γνώσεις, δεξιότητες και εμπειρίες, για το καλό όλων.
Ευχαριστώ για τον χρόνο, που αφιερώνετε στον ιστοχώρο μου.
Καλή περιήγηση!
.png)
